Νίκος Κυριακίδης, τρία ποιήματα

Τα δοκάρια

Η βασιλεία

είναι του παιδιού...

Όμορφο να ζεις ανάμεσά τους

μέσα στη σοφία τους

με τις εκπλήξεις τους.

“Τυχαιότητα”

Με τον όγκο που δίνουν

στην επιβίωσή μας.

Κι αν έρθουν και άλλες

απόλυτες απογοητεύσεις,

ένας άστεγος

κι ένας με πρισμένη κοιλιά

θα βγάλουν τη γλώσσα

στις εμπειρίες,

θα χλευάσουν τις παροιμίες,

μέσα στο λόφο της κοπριάς

θα βαφτούν και θα φλερτάρουν.

Σκέτα

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

Τα μικρά παιδιά

σκοτώνουν στο μυαλό τους,

όσους φοβούνται πως θα -τους- σκοτώσουν

Οι άλλοι.

“MY OLD FLAME’’

Ήταν γυάλινο-

Φουσκωμένο απ΄το φτύμα

Πλημμυρισμένο στο αίμα

‘‘Εδώ μέσα δεν μπαίνεις, σε βάζουνε’’.

Οι γυναίκες είναι τόσο πολύ αθώες

στη μοιχεία τους κυρίως,

εκεί που ξεδιάντροπα

γίνονται μωρά.

‘‘Φτύσε μου στο πρόσωπο τη φωνή σου

ξέρασέ μου στο χαλί τα μάτια σου,

δώσε μου πάλι δανεικά’’.

-Το μόνο αληθινό σαν τον θάνατο

είναι οι κουβέντες οι άδειες,

των ρολογιών των άδειων-

‘‘Κολύμπησέ με πριν κάθε άλλον

Οι φλέβες σου είναι τα πιστοποιητικά μου

Θα ποντάρω στο λάθος άλογο,

το αντίτιμο της σκλαβιάς μου.

Θα τρελαθώ στην άκρη της σκάλας

Που ανεβοκατεβαίνω’’