Μαρία Σερβάκη, Άτιτλο

Ω, λύσε με, αγάπη, λύσε με
Σ’ αυτό το φως

Σ’ αυτό τον άνεμο
Στα περιβόλια…
Χώμα ή φως, ποτάμια, άνεμος, πιο
Κι από τα δειλινά
Σκορπώντας τώρα βαθυκύανο χρυσάφι
Αναστατώνοντας από τις ρίζες τις ελιές
Χωρίς
Τραγούδι
Τραγουδώντας μες
Στο αίμα μου
Στο αίμα του
Με το πανάρχαιο που πάει κ’ έρχεται φεγγάρι
Τώρα και
Καλεί.
Σημαίνει πίσω απ’ τα κοράκια σπάλαθρο, βροχή.
Μια ημέρα αλλιώτικη που όλο γκρεμίζει.
Κ’ εγώ εδώ με τ’ άνθος, με το σίδερο
Γερτή στις πικροδάφνες απ’ τον ύπνο
Το υγρό πεφτάστερο να κλέβω.
Τρίζουν τ’ αηδόνια από ξημέρωμα
Κ’ εγώ να σε κρατάω και να μαντεύω.

 

το πήρα από  τη σελίδα Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ