Δημήτρης Παπαδίτσας, Ἀπορίες καὶ ἐπιχειρήματα μοναχοῦ

στὸν Ἀριστομένη Δελιβάνη

1.

Ὁριστικὰ Κύριε δι' Ἐσοῦ τὰ δάκρυά μου ὑπάρχουν
καὶ δὲν ὑπάρχουν οἱ ἔξωθεν χείμαρροι.
Τὸ ποιός εἶμαι δὲν ὑπάρχει θάμνος καὶ πέτρα ποὺ νὰ μὴν τ' ὁμολογεῖ
τὸ φῶς μου δὲν ὑπάρχει στόμα νὰ τὸ σβήσει
πίδαξ ἱερὸς κατατρώει τὶς παντὸς εἴδους τυραννίες
ὣς καὶ τὴν τυραννία τὴν πιὸ ἀνόλεθρη, τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Ἐκεῖνο δὲν εἶναι καρπὸς δὲν εἶναι ἄνθος
εἶναι οἱ δυὸ τῆς ψυχῆς μας ροπὲς πρὸς θάνατο καὶ ὡραιότητα
ροπὲς μέσ' ἀπ' τῶν ἠλεκτρονίων τὴν ἄπειρη μείξη καὶ τὴν πλάνη
μέσ' ἀπ' τοῦ λόγου τὴν ἔπαρση κι ἀπ' τῆς σιγῆς τὴν ταπεινότητα
τοῦτος ὁ κόκκος ἄμμου ποὺ ὡς βράχος συνθλίβει
τὰ ὑποκριτικὰ τ' ἀλλοπρόσαλλα ψευδῆ συμπεράσματα.

Τί σημαίνει ὁ ἐντός μου κόσμος; τί τὸν συγκρατεῖ
ἐφόσον λάβα χωρὶς κατήφορο ἐπανέρχεται
στὸ εὐεργετικὸ σημεῖο τῆς ἐξόδου της; ὅμως ἡ πρωία
μὲ τὰ μυστικά της καὶ τὰ διθυραμβικά της καλέσματα
ἑξήντα τρία τώρα χρόνια μὲ πηγαίνει ἀπ' τὸ "λίγο πιὸ ἐδῶ"
στὸ ἀπέραντο ἐκεῖ τῆς ζωῆς
κι αὐτὰ τ' ἀραχνένια ὅρια μὲ κρατοῦν γρανιτένιο
σὲ κάθε σφυροκόπημα ἀπ' ἔξω, μὲ συγκρατοῦν ἀκατάλυτο
συνάρτηση δυνάμεων ποὺ καμιὰ τύχη καὶ καμιὰ πίστη
δὲν συμβάλλει στὴ συναρμογή τους, ἀλλὰ πολλάκις ἡ ἐμφάνιση,
καὶ μόνον αὐτή, τυφλοῦ σκυλιοῦ ποὺ δὲν σκοντάφτει
στὴ θέρμη τοῦ χεριοῦ μου, ἠ ἐμφάνιση μόνον αὐτή
ἡ ἐκ βαθέων ποὺ μπορεῖ νά ΄ναι θάνατος ἢ ζωοδότης ἥλιος
ἥλιος ποὺ μᾶς παραπλανᾶ μὲ τὰ χρυσὰ του φωτοστέφανα
καὶ τὰ μαυριδερά του καύματα στὸ πρόσωπο.

Ἀλλὰ δι' Ἐσοῦ δουλεύουν ἡ λαμπερὴ χλωρίδα τῆς κοιλιᾶς μου καὶ τὸ ἁλυσιδωτό της βενζόλιο.
Ἂν δὲν ἔχει τὸν ὀφθαλμὸ τὸν δικό Σου Κύριε πῶς θὰ δεῖ τὶς ἀόρατες ρανίδες ἀέρος του ὁ θνητός;

Δι' Ἐσοῦ Κύριε θὰ φουσκώσω στὴν ἀντηλιὰ πρὶν γίνω ἀτμόσφαιρα ἰριδένια
πρὶν γίνω δύσοσμος γιὰ νὰ εὐωδιάσω. Ἐλέησέ με, χίλιες φορὲς ἐλέησέ με
καὶ πάρε τὰ φτωχά μου ἄστρα ποὺ εἶδαν τὰ μάτια μου,
ἐλέησέ με καὶ πάρ' τα γι' ἀντάλλαγμα.

Δι' Ἐσοῦ τὰ ταπεινὰ καὶ τ' ἄθλια μεγαλύνονται στοὺς αἰῶνες.

Τὸ προεόρτιον, εκδόσεις Στιγμή