ΕΑΡ
«Μύρο άγγιξα», είπε, «απόμεινα ολότελα μόνος».
Ήρθε μια μέλισσα να του κάνει παρέα
Τον τρόμαξε
Την έδιωξε, μετά από τσακωμό.
Τα σπίτια σφράγιζαν την ευτυχία απ’ τη βροχή
Αυτός δεν είχε πόρτα
Τα παράθυρα είχαν κάγκελα, όχι τζάμια.
Ο δρόμος δεν γλιστρούσε, το νερό ήταν πια παχύ
Όμορφο να είσαι έξω
Ηθικό να μη φυλακίζεις την ευτυχία,
Σε σπίτια.
«Μπορώ έως και να δακρύσω για εσάς,
Ενδιαφέρεται κανείς;»
Η σιωπή της αυτάρκειας...
Χαιρετούν μολαταύτα όλοι,
–Ως είπε ο ποιητής Σαχτούρης–
Στρατιωτικά και όλοι –ακίνητοι– οι εχθροί της
Την ομορφιά της φθοράς
Που χλωμή μοσχοβολάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου